"You're my shining star" - rozdział 12

„You’re my shining star” – rozdział 12

Schodziła po schodach i nagle….

Potknęła się i upadła. Od razu wbiegłem do hotelu i pomogłem jej wstać.

                - Nic ci nie jest ? – spytałem zawieszając jej ręce na mojej szyi.

                 - Trochę mnie noga boli. Auć – powiedziała i łza spłynęła jej po poliku. Widziałem, że bardzo ją bolała ta noga, więc zadzwoniłem do mamy żeby zeszła na dół i zawiozła ją do szpitala. Miałem nadzieję że nic jej nie będzie. Przecież za 2 dni koncert.

*Nicole Smith*

Było już późno. Postanowiliśmy powoli wracać do domu. Złapałam Leo za rękę i udaliśmy się do hotelu. Kawałek przed hotelem zatrzymałam się i odwróciłam się z stronę Leo:

                - Kocham cię wiesz ? – powiedziałam całując go lekko w usta.

                - Wiem – powiedział pewny siebie – ale wiesz, że ja ciebie też?

                - Jak bardzo? – spytałam przytulając się do bruneta.

                - Tak jak czujesz. Bardzo? – powiedział mocno, bardzo mocno mnie przytulając.

                - Najmocniej – powiedziałam zagryzając wargi.

Po krótkiej wymianie zdań zaczęliśmy ponownie wracać do hotelu. Dochodząc do uliczki na której się znajdował zobaczyliśmy panią Karen, Charliego i Magdę. Dziewczyna stała w objęciach Charliego, a mama chłopaka dzwoniła bodajże po karetkę. Razem z Leo podbiegliśmy do nich i zapytaliśmy:

                - Co się stało?

                - Magda spadła ze schodów i chyba złamała nogę – powiedziała pani Karen.

                - To nie dobrze – powiedział Leo – jak się czujesz – spytał ją troskliwie, a ja od razu pomyślałam „CO ZA ŁAMAGA”

                - Wszystko w porządku oprócz mojej nogi – odparła i wskazała na łydkę.

                - Karetka już jedzie – wtrąciła Karen.

                - Jadę z nią – powiedział chaotycznie Charls

                - Charlie jutro od rana masz próby. Musisz wypocząć, a ja się zajmę Magdą – powiedziała do niego mama.

                - Mamo… Proszę – odparł

                - Niech pani mu pozwoli. Chce by był przy mnie – poprosiła, a raczej rozkazała dziewczyna. Boże co za chora dziewczyna. Chociaż w tym wszystkim jest dobra rzecz. Będę na razie mieszkała sama w pokoju.   

*30 minut później*

Weszłam do pokoju zmęczona dzisiejszym dniem. Odłożyłam torebkę na stoliku i padłam na łóżko. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Podniosłam się i zawołałam:

                - Proszę!!!

                - Cześć – powiedziała pani Victoria – mogę wejść ?

                - Proszę bardzo – powiedziałam i zaprosiłam ją do środka.

                - Dziękuje – powiedziała przekraczając próg pokoju.

                - Przepraszam za bałagan. To Magdy rzeczy – mówiłam układając je pośpiesznie na półkach.

                - Jak wróci to sama posprząta. Zostaw to – rozkazała mi kobieta

                - Ale ma najprawdopodobniej złamaną nogę. To jak? – powiedziałam odwracając się w jej stronę.

                - Dzwoniła Karen. Nic jej nie jest. Lekko skręcona kostka. Jak ktoś nie umie chodzić na obcasach to niech ich nie zakłada – odparła śmiejąc się, a ja razem z nią.

                - Prawda – mówiłam z uśmiechem na ustach.

                - Przyszłam, bo chciałam się ciebie zapytać o jedną rzecz.

                - Słucham? – spytałam siadając na fotelu.

                - Wiem, że jej nie lubisz… - mówiła i nagle jej przerwałam

                - To nie jest tak..

                - Mnie nie musisz okłamywać. Ja też za nią nie przepadam. Jest pusta – mówiła dokładnie to co o niej myślałam – nie przejmuj się nią. To wredna małpa.

                - Dziękuje. Staram się ją unikać, ale nie da się kogoś unikać mieszkając z nim w jednym pokoju. Rozumie pani chyba… - powiedziała z wymuszonym uśmiechem przypominając sobie co mi robiła gdy byłam młodsza.

                - Wiem, że to trudne, ale się postaraj. Nie pozwól się niszczyć od środka. Musisz być silna nie tylko dla siebie, ale również dla mojego syna – powiedziała gładząc mnie po poliku.

                - A pani skąd wie? – spytałam śmiejąc się

                - Rozmawiałam z nim i on serio cię bardzo mocno kocha – powiedziała wstając

                - Wiem. Ja też go bardzo kocham.

                - Bardzo cię polubiłam mała! Już będę iść. Śpij dobrze – powiedziała wychodząc z pokoju.

*Następny dzień*

Obudziłam się wyspana. Podniosłam się z łóżka i zobaczyłam kartkę na hotelowym biurku. Wzięłam ją do ręki i zaczęłam czytać:

Kochanie dzisiaj od 6 rano mamy próby. Jak chcesz wpaść do zapytaj mamy czy cię podrzuci.

Kocham Leo <3

Od razu otworzyłam walizkę i ubrałam ulubiony komplet. Zabrałam torebkę i wyszłam z pokoju. Na korytarzu zobaczyłam mamę Leo rozmawiającą przez telefon. Postanowiłam stanąć z boku i jej nie przeszkadzać. Po chwili usłyszałam:

                - Chciałaś cos młoda? – spytała uśmiechnięta.

                - Chciałabym się spytać czy nie podwiozłaby mnie pani na próby do chłopaków? – spytałam uprzejmym głosem. Nie musiałam długo czekać na odpowiedzieć .

                - Jasne. Zejdź już na dół, a ja zabiorę torebkę i kluczyki do auta – powiedziała wchodząc do swojego pokoju.

                - Dziękuje – krzyknęłam zbiegając po schodach.

*Charlie Lenehan*

W chwili wolnej napisałem do Magdy smsa:

Ja:

Jak się czujesz?

Magda:

Coraz lepiej. Dzisiaj wychodzę, a kostka lekko skręcona. Nie martw się.

Ja:

Przyjadę po ciebie jak tylko skończę próby. Buziaki.

Odłożyłem telefon i ponownie zaczęliśmy powtarzać choreografie do występu. Byłem mega podekscytowany, a Leo bardziej wyluzowany. Chwilę później nadarzyła się okazja do krótkiego dialogu z brunetem:

                - Widziałem wczoraj, że ponownie jesteś z Nicole – powiedziałem i poklepałem „brata” po barku.

                - Tak pogodziliśmy się – odpowiedział i się uśmiechnął. Widziałem, że mu mega zależało na tej dziewczynie. Zostaliśmy poproszeni o koniec rozmów i ponownie udaliśmy się na próbę.

*Nicole Smith*

 Weszłam do wielkiej areny koncertowej. Obejrzałam się na wszystkie strony i po prostu mnie zamurowało. TO JEST ŚWIETNE! Krzyknęłam w myślach i nagle poczułam jak ktoś obejmuje mnie w talii. Odwróciłam się i powiedziałam:

                - A ładnie to tak na próbie?

                - A ładnie to tak się nawet nie przywitać? – spytał i mnie pocałował.

                - Kocham cię. Leć już na próby, a ja tutaj popatrzę – powiedziałam i pospieszyłam chłopaka.

Chłopcy zaczęli śpiewać. Na początku zaśpiewali „Beautiful”. Moim zdanie to ich najlepsza piosenka, ale co ja tam wiem. Byłam zwykłą dziewczyną zakochaną w niezwykłym chłopaku. I znowu moje myśli powróciły do tego tematu. Dlaczego ja mam takie szczęście? Dlaczego trafiłam na tak cudownego chłopaka? Milion pytań plątało mi się po głowie i nagle pociekła mi łza szczęścia.