Czwarty imagin!

Cześć. Wstawiam zaległego imagina, który miał pokazać się wczoraj. Przepraszam i mam nadzieję, że wam się spodoba. Na życzenie Klary :)

Imagin 4

- O jeju jak późno już – powiedziałam przestraszona

- Chodź odprowadzę ci do domu – odpowiedział Leo

- Jeśli masz czas to bardzo chętnie – powiedziałam z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Klara dla ciebie wszystko – dopowiedział i również odwzajemnił to uśmiechem

Moja przyjaźń z Leo trwała z 10 lat. Kochałam go jak brata. Zawsze gdy potrzebowałam się komuś wyżalić, czy z kimś pogadać czy nawet na kogoś nakrzyczeć zawsze był przy mnie. Pomagał mi. I oczywiście na odwrót. Czułam, że przyjaźń damsko-męska istnieje, bo właśnie jej doświadczam. Z moich przemyśleń wyrwał mnie Leo i zapytał:

- Klara?

- Tak? – podniosłam wzrok na niego

- Czy ty czujesz do mnie coś więcej niż przyjaźń? – zapytał niepewnie

- Leo długo nad tym myślałam. Kocham cię jak brata. Wszystko dla mnie robisz, ale nie czuje, że mogłoby być coś między nami oprócz przyjaźni – odpowiedziałam

- Kłamiesz. Pierwszy raz ci nie wierzę. Przecież widzę jak na mnie patrzysz – powiedział oburzony

- Ale Leo… - chciałam coś powiedzieć ale czułam, że jego usta zbliżają się do moich i nagle zadzwonił telefon:

- No odbierz – rozkazałam

- Halo? Charlie? Co tak długo nie dzwoniłeś? – zapytał

I tak właśnie rozpoczęła się ich rozmowa. Stałam tak obok Leo z 5 minut i postanowiłam odejść. Podczas spaceru zaczęło padać. Strasznie padać. Zaczęłam biec, choć przystanek autobusowy miałam bardzo blisko. Byłam smutna, że Leo tak po prostu mnie olał, a co gorsze nawet nie zauważył, że sobie poszłam. Próbowałam to sobie jakoś racjonalnie wytłumaczyć, ale nie była wstanie myśląc o tym pozytywnie. Po prostu mnie olał i koniec tematu. Nagle poczułam, że ktoś łapie mnie za rękę. Odwróciłam się i usłyszałam:

- A ty gdzie mi uciekłaś? – zapytał

- Uznałam, ze nie będę wam przeszkadzać i odeszłam

- Przepraszam, ale musiałem odebrać – powiedział przygnębiony

- Coś się stało? – zapytałam zmartwiona

- Dziadek Charliego zmarł i chciał pogadać – odpowiedział

- Przepraszam nie wiedziałam. 

- Przecież to nie twoja wina głuptasie – powiedział i się zaśmiał

- A teraz co? – zapytałam

- A teraz to mam ci coś do powiedzenia – zaczął, a deszcz rozpadał się jeszcze bardziej

- Dobrze mów – pospieszyłam go

- Czuję, ze nasza przyjaźń już nam nie wystarcza. Widzę jak na mnie patrzysz. Ja codziennie czekam na twój telefon, na to kiedy się zobaczymy i tak cały czas. Rozumiesz? – spytał

- Nie za bardzo – powiedziałam speszona

- Księżniczko kocham cię – powiedział i pocałował mnie

- Kocham cię – odpowiedziałam całując go jeszcze raz

Złapał mnie za rękę i pobiegliśmy do autobusu. Wtuleni w siebie wracaliśmy do domu. Kocham go po prostu KOCHAM. Powiedziałam sobie w myślach i zamknęłam oczy.